De Schilder Piet Pijn werd op 11 maart 1926 te Den Haag geboren en overleed op 5 januari 2002 te Bilthoven. Als wonderkind behaalde hij vanaf zijn veertiende jaar diverse prijzen, o.a. twee keer de eerste prijs bij de Nationale tekenwedstrijd. In 1943 werd hij lid van de Nederlandse Kunstkring, waarmee hij regelmatig exposeerde. Hij studeerde van 1944 tot 1948 aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten te ‘s-Gravenhage en behaalde de diplomas M.O. tekenen en A, B en C. Zijn carrière begon hij als beeldhouwer. Hij werkte voornamelijk in opdracht o.a. voor kerken en kloosters. Zijn vrije werk werd verkocht in de kunsthandel Belles Artes te Den Haag. Het echtpaar Piet en Mia Pijn vertrok in 1964 naar Groningen, "omdat Piet daar een aanstelling aan de Academie Minerva kreeg”, aldus zijn echtgenote Mia Pijn-van der Hoeven.
Daar zou hij de “aartsvader van de noordelijke realisten” worden, die typische figuratieve stroming waar Minerva vermaard door is geworden. In het verbreiden van dat “Minerva-realisme” werd hij gevolgd door Minervadocenten Matthijs Roeling, Diederik Kraaijpoel en Wout Muller.
Piet Pijn was ook de leraar van Henk Helmantel en van bekende figuratieve noordelingen als Michael Buter, Hans Feyerabend en Peter Durieux. Zijn naam bleef ook na zijn afscheid in 1984 jarenlang een begrip. Wie echt wilde leren schilderen, kon het beste bij Piet Pijn terecht, was de algemene opvatting.
Piet Pijn was een gedreven docent. Zijn reputatie gold vooral in de tijd toen Minerva nog een “ouderwetse” schilderacademie was, waar studenten, in tegenstelling tot vele andere kunstacademies, grondig les kregen in hoe je een potlood en kwast diende te hanteren. Adjunct-directeur van Minerva Ben Vierdag, die nog les kreeg van Piet Pijn, vertelde ons: "Piet was vooral erg goed in vormstudie, in compositie en hoe kleuren op elkaar inwerken. Daarvoor greep hij dan terug op de theorieën van Bauhaus. Als docent was hij een heel markante figuur van wie vooral voor de eerstejaars studenten een grote stimulans uitging. Een gedreven docent, ook. Zo nam hij ons bijvoorbeeld mee naar Schiermonnikoog om te schilderen en te tekenen. Als we terug waren, begon hij na het eten meteen met het bespreken van het gemaakte werk. Dat duurde dan wel tot twaalf uur middernacht.”
Exposeren deed Piet Pijn nauwelijks. Zijn studenten wisten amper hoe hun docent zelf schilderde. “Hij had het gevoel dat hij door te exposeren teveel beïnvloed zou worden. Hij wilde onafhankelijk blijven”, aldus Mia Pijn. In alle stilte schilderde hij een indrukwekkend oeuvre bij elkaar. “Vele schilderijen, met een voorkeur voor naakten, waarvoor ik vaak poseerde”, aldus zijn echtgenote.
(Bron: Eric Bos, Nieuwsblad van het Noorden, 2002)
Daar zou hij de “aartsvader van de noordelijke realisten” worden, die typische figuratieve stroming waar Minerva vermaard door is geworden. In het verbreiden van dat “Minerva-realisme” werd hij gevolgd door Minervadocenten Matthijs Roeling, Diederik Kraaijpoel en Wout Muller.
Piet Pijn was ook de leraar van Henk Helmantel en van bekende figuratieve noordelingen als Michael Buter, Hans Feyerabend en Peter Durieux. Zijn naam bleef ook na zijn afscheid in 1984 jarenlang een begrip. Wie echt wilde leren schilderen, kon het beste bij Piet Pijn terecht, was de algemene opvatting.
Piet Pijn was een gedreven docent. Zijn reputatie gold vooral in de tijd toen Minerva nog een “ouderwetse” schilderacademie was, waar studenten, in tegenstelling tot vele andere kunstacademies, grondig les kregen in hoe je een potlood en kwast diende te hanteren. Adjunct-directeur van Minerva Ben Vierdag, die nog les kreeg van Piet Pijn, vertelde ons: "Piet was vooral erg goed in vormstudie, in compositie en hoe kleuren op elkaar inwerken. Daarvoor greep hij dan terug op de theorieën van Bauhaus. Als docent was hij een heel markante figuur van wie vooral voor de eerstejaars studenten een grote stimulans uitging. Een gedreven docent, ook. Zo nam hij ons bijvoorbeeld mee naar Schiermonnikoog om te schilderen en te tekenen. Als we terug waren, begon hij na het eten meteen met het bespreken van het gemaakte werk. Dat duurde dan wel tot twaalf uur middernacht.”
Exposeren deed Piet Pijn nauwelijks. Zijn studenten wisten amper hoe hun docent zelf schilderde. “Hij had het gevoel dat hij door te exposeren teveel beïnvloed zou worden. Hij wilde onafhankelijk blijven”, aldus Mia Pijn. In alle stilte schilderde hij een indrukwekkend oeuvre bij elkaar. “Vele schilderijen, met een voorkeur voor naakten, waarvoor ik vaak poseerde”, aldus zijn echtgenote.
(Bron: Eric Bos, Nieuwsblad van het Noorden, 2002)